Foto’s (slideshow) sessie ‘Muziek en Poëzie’ bij de Rekere 2.0 (15-4-2019)
Vrije Sessie ‘muziek en poëzie’ geslaagd !
Na inloop van deelnemers gaat de maandagavondsessie om 19.45u van start in de feestzaal van De Rekere. De Alkmaarse Fruitcompagnie neemt de aftrap met de voordrachtstekst Ruigoord en het gedicht Tot het land: ‘Ze keert zich tot de vlakte, golvende haren, en tot de kale grond, ze spiegelt in de zon, ze danst in het licht van verlangen, het is zuiver zo, onaangeraakt verleden …’ Felix draagt voor, Jelle speelt akoestische en electrische gitaar en bedient de Korg-synthesizer. Thijs speelt kleine percussie met effecten. Gastdichter Lies vertelt over het epos van haar leven en haar geliefde paard.
Sessie Rekere: Fruitcompagnie en Lies [5:12]
 Rhea |
 R.-J. (sax) |
 Ko (bas) |
Dan is de beurt aan Rhea Ruppert ofwel RR, zij brengt een ode aan hartstochtelijke muziek waarbij ze speels enkele Italiaanse woorden in haar voordracht verwerkt. De muzikale begeleiding laat van zich horen met wrange sax, tokkelende gitaar en gemoedelijke bas.
 Dick |
 R.-J. (Hulusi) |
Dick van Hoeve stelt zich voor als P-jay en nodigt het publiek uit een thema uit zijn gedichtenjukebox te selecteren. De keuze valt op Griekenland. ‘Kruidige warmtegeuren dwalen over een nog vochtige beekbedding … het gebarsten geluid van een kerkklok versnelt de gang van giftige katten die op het dorpsplein snuffelen …’ Robert-Jan speelt een bijpassende folklore melodie op zijn Chinese fluit. Er volgt een gedicht over moeder, gepubliceerd in Dick’s eerste bundel uit 1971. Tot besluit bekent de dichter ‘Mijn schrijven is het vinden van de sporen van en voor mijn voeten, de omgeving te bezien als een fotograaf, woorden vast te leggen om een afdruk na te laten in de geest’.
 Paul Roelofsen |
 R.-J. – Ko (bas) |
 Sylvia |
Paul Roelofsen presenteert een klankgedicht over een Chinese waterpomptang waarbij hij de handleiding bij het stuk gereedschap in vindingrijke orakeltaal voorleest. Subtiele muzikale begeleiding op bas, waarna geleidelijk de saxofoon invalt, steeds uitbundiger naar de gewenste climax toe. Annemarie Kuster leest een gedicht over haar zus die steeds meer in zichzelf opgesloten raakte en Annemarie leerde leven. Milde, gevoelvolle omlijsting met dwarsfluit en gitaar. Met respect.
Sylvia Schiechel verkent de poëzie in huiselijke sferen, waarbij de bijna clichématige harmonie enige tragiek lijkt te verhullen: ‘Koekjes maken met een kindje van vier terwijl de afwas nog wacht, kaarslicht met rode wijn, mimiek die verandert, een gevulde mond met rouwranden’.
Sessie Rekere: Voordracht Rhea, Dick, Paul en Sylvia [10:18]
 Aja |
 Jelle (gitaar) |
Amsterdammer Aja Waalwijk komt met stevige rijmende poëzie met als thema de snuffelstaat en de vergrijzing, ‘een informatie-machtsapparaat dat de privacy aan zijn lot overlaat – ik word gemonitored, gescreened en gescand …. ik ben uitgepraat.’ Stevige rock op de gitaar met krachtige bewegelijke dwarsfluit bieden een passende begeleiding voor Aja’s actiegedicht. Instemmend applaus volgt. ‘Er waart een spook door Europa, het spook van de vergrijzing ….’ Gitaar met bottleneck met effecten zet meteen de juiste sfeer. ‘Geen spook voor U, geen spook voor mij, maar een spook voor de grijze massa, regeringsleiders bij uitstek worden door het spook geplaagd, grijs denken is een gemiddeld zwart-wit-denken … wij wensen U een fijne vergrijzing toe.’ Een pleidooi voor kleur en diversiteit en de vrije, geëmancipeerde burger. Een Amsterdams geluid, de ruimte scheppend voor een artistieke happening met vrije uitingsmogelijkheden.
Sessie Rekere: Voordracht Aja [6:21]
 Rhea |
 Aja |
Na Aja’s bevrijdende teksten neemt Rhea Ruppert de gelegenheid voor een tweede set en maakt het geluid van een grommende kat, alvorens met haar voordracht te beginnen. Subtiele gitaarrifjes met daartussen stilte. Het gaat nu om een krachtig statement: ‘Instinct, het eigene beschermend, in woeste wijd uitstaande zwarte lokken, sta ik pralend pronkend hier, I’m back, niet meer gekooid …eens laten zien hoe je de regels stelt …. ik roep gelijkgestemden op, met onze klanken zullen we onstuimig brullen, free, no longer pain, al swingend op het ritme forever strong drijf ik boos de pijnen uit, niet langer aangepast in onze geniale grilligheid, wraaow, wraaow, I’m back, I’m free and feel no longer pain …’ Synthesizers, gitaar en fluiten benadrukken de climax. Applaus voor zoveel durf !
Poëtische bekentenissen smaken blijkbaar naar meer. Conny Lahnstein doet een duit in het zakje met een reinigingsritueel en neemt tijdens haar voordracht in vuur en vlam afscheid van verstikkende brieven die tot as verwaaien, waarna gelouterd de toekomst tegemoet kan worden getreden. Hierbij wordt ook het muzikale vuurtje opgestookt waarbij synthesizers, fluiten en gitaar voluit gaan.
 Petra |
 Conny |
Zonder aarzelen komt Petra van Rijn naar voren. Zij brengt geëngageerde gedichten over asielzoekers, havelozen en fanatici. Ook hier weer is de inhoud gekruid en de stellingname stevig. Petra vraagt om begeleiding met contrabas en gitaar. ‘Wat neem je mee als je op reis moet en je weet dat je niet terug kan, …. een koffer met kleren … lege handen en een hart vol.’ Het volgende gedicht heet haveniks en de havelozen, een titel ontleend aan een tekst van Remco Campert. ‘Die buiten zijn in de havens en op de stranden, ze slapen in de straten, in verwarde tenten …. zoveel landen jagen hun kinderen op de vlucht … en wie mag nu nog oordelen over wat de buren deden of doen, wie heeft nog houvast aan recht of slecht ….’
 Petra |
 Robert-Jan |
Dick laat het publiek een kaart met een thema trekken. ‘Het thema is dood en we gaan er iets van het leven bij vieren.’ Er volgt een tekstgedicht met negen levens, dat soms verloren gaat in het nieuws, om zeep geholpen wordt in het brein, maar soms toch via de echoput het scherpafgestelde gehoor kan bereiken: ‘Een woordfoto die een ronde maakt langs de slagvelden om daarna in een la te verdwijnen’. Dick’s gedichten zijn veelal nauwgezette gedachtenconstructies, een filosofische inslag is hem niet vreemd. Jelle speelt met een strijkstok op de snaren van zijn akoestische gitaar en voorziet de poëzie van een subtiele muzikale omlijsting.
 Elbert |
 Ko (bas) |
Elbert draagt zijn gedicht over een viool voor met een lichte begeleiding. Vertrekpunt is het moment waarop het instrument uit zuiver ebbenhout werd gebouwd. De dichter wil samenvallen met dat moment en brengt de tijd het zwijgen toe, wordt wie hij nooit geboren is, het samengaan van strijkstok en muziek, en vindt zichzelf terug waar hij nooit begon. Zo is ieder gedicht een bekentenis, een bevestiging van het bestaan, een scheppend en een vernietigend perspectief in boeiend contrast. De dichter blijft verborgen achter zijn mystificaties.
Dan volgt een droefgeestig gedicht met als titel ‘November Rain’, geschreven in de wachtkamer van de GGZ. De dichter ziet verdriet en verlatenheid in het lege landschap met kwetterende spreeuwen , waarbij trappend tegen de wind in de last van het leven wordt gevoeld, de onontkoombare stilte en het schrijven om zichzelf niet te hoeven vergeten, ter bevestiging van het aanwezigzijn. Zwaarmoedigheid, weltschmerz en melancholie zijn vaak onderdeel van het poëtisch universum. Het cultuurpubliek reageert met gepast respect waarbij ook de donkere zijde van het bestaan erkenning krijgt.
 Elbert |
 Lucas(fluit) |
 Ko (synth.) |
Sessie Rekere: Voordracht Rhea, Petra, Conny, Dick en Elbert [11:05]
Klezmermelodie op de saxofoon, een muzikaal moment, dan valt Felix in met een gedicht: ‘En hij mag zich te rusten leggen in de boezem van het kussen waar hij haar armen vermoedde, en hij mag zich te rusten leggen in de zomer als een kind, thuiskomen bij het water, in trage golven tijdloos blauw ….’ De muzikale begeleiding komt tot landschappelijke rust met minimale toets, de juiste sfeer voor het inzetten van een beschrijvend prozagedicht bestaand uit een stroom van observaties. ‘Hier rolt nog een fietser laat, de weg verscholen achter perken en struiken, met een zware bloesem die niets vraagt, slechts dwalend licht en silhouetten, het water dat rimpelloos het licht weerkaatst, de machtige bomen, de gevels ernstig en statig, lantaarnpalen met hun gekrulde overvloed …’ Subtiel uitvloeiende blazers, verstilling, intense sfeer. Een geslaagde match van muziek en poëzie.
Sessie Rekere: Voordracht Felix [7:54]
 Ko (bas), Sylvia |
 R.-J. (sax), Thijs (effecten) |
Sessie Rekere: Voordracht Sylvia [1:14]
Paul stelt voor om de muziek zijn ding te laten doen, alleen de muzikanten, als je kunt zingen mag je ook wel meedoen , maar eerst krijgt alleen de muziek even de tijd. Conny kijkt of ze kan improviseren, de bas geeft een minimale voorzet, daarna valt de saxofoon met een slepende langgerekte melodielijn in waarbij de dwarsfluit voorzichtig probeert aan te haken, Conny zingt pada-tidoeda, pada-tidoeda, de sax zoekt de vrije ruimte, de electrische gitarist kiest met behoedzaamheid zijn tonen. Hierna een funky stukje met voordracht van Sylvia, waarbij haar stem enigszins wegvalt door het overheersende geluid van synthesizer, gitaar en sax.
Bij Sylvia’s laatste tekst is de muziek juist afgestemd op de stem. Ook hier weer een persoonlijk verhaal over een gezin in voor- en tegenspoed, de ontmoeting met haar kind bij de bushalte, maar ook kinderstemmen honingzoet en oogjes die zo zalig gloren. Presentator Paul bedankt iedereen die met zijn hart een bijdrage heeft geleverd aan deze avond, hetzij met woorden, hetzij met muziek. Applaus voor jezelf. Rond 22.00u is de sessie ten einde en gaan publiek en deelnemers weer huiswaarts. Kunstcollectief Huiswaard organiseert nog voor de zomerperiode een volgende vrije sessie ‘muziek en poëzie’. Belangstellenden worden op de hoogte gehouden !
Felix Hogeboom